Bugün Fransız heyetini konuk ettik ya, gündemimiz gereği Fransızca yazdım.

Anlamı: Ne Yapmak Gerek?

Sahi, ne yapmak gerek?

Benim aklım almıyor da…

Bakın hikayeyi baştan anlatayım.

Bir süredir bir Fransız grubu, Kiltaş’a ortaklık teklif ediyor. Ta Fransa’dan kalkıp üç kere görüşmeye geldiler. Araştırmışlar, sormuşlar, kendilerine en doğru ve güvenilir ortak olarak Kiltaş’ı değerlendirmeye karar vermişler. Elbette bundan onur duyduk. Güç birliği, büyük hedefler, daha büyük pazarlar, dinamizm heyecanlandırdı bizi de…

Geçen seferki toplantıda üçüncü ve son kez görüşüp bir karara bağlamak üzere bugüne randevulaştık.

Hazırlandık, beklemeye koyulduk. Ve geldiler!

Başka bir gün yok muydu da bu günü kararlaştırmıştık, bugünü bilerek mi seçmişlerdi hatırlamıyorum. Hatırladığım şey, bugün ülkeye yeni bir hükümet kazandırmak için iki büyük partinin koalisyon görüşmelerini karara bağlamaları da bugüne denk geldi.

Ve ne yazık ki, anlaşamadıklarını açıkladılar. Yorumlar ve değerlendirmeler başka bir koalisyon ihtimalinin zayıf olduğu ve yeni bir erken seçimin kaçınılmaz olduğu üzerine…

Ve bir de son günlerde tekrar başlayan terör olayları, çatışmalar, politikacıların şiddet dozu artan açıklamaları…

Dolar rekor üstüne rekor kırıyor, piyasalar belirsiz, insanlar şaşkın.

Nitekim bizim sektörde de, diğer tüm sanayi sektörlerinde olduğu gibi olumsuz yansımaları artmaya başladı.

Ve maalesef hissettiğim kadarıyla, ortaklık için kararlı olan Fransız grubun kafası karışmış… Türkiye’deki terör olaylarından endişe duyuyorlar, hükümetin kurulamıyor olmasının da olumsuz olacağını biliyorlar. Tabii bütün bunların ekonomi üzerindeki etkileri çok büyük olacak. Yabancı sermaye gelmeyeceği gibi kaçacak, yatırımlar duracak, para muslukları kapanacak, işsizlik, üretimsizlik had safhaya gelecek. Sanayici kazanamayınca eleman alamayacak, işçiler evine ekmek götüremeyecek.

Bu durumda siz olsanız ne düşünür, ne yapardınız?

Bizde yüzlerce, tüm Türkiye ekonomisinde milyonlarca insanın ekmeği, emeği, kazancı, iş umudu dört partinin 550 isminin insiyatifine kalmışsa vay halimize!

Demokrasi uzlaşma kültürü diyoruz ama yukarıdakiler uzlaşamazsa, sokaktaki insanın, mahalledeki komşuların uzlaşmasını nasıl beklersiniz?

Elin burnundan kıl aldırmayan kibirli Fransızları ülkenize gelmek için can atıyor, bizimkiler “aceleniz ne, bekleyin, ölmediniz ya” demeye getiriyor.

Biz ekmek derdindeyiz, onlar pasta…

Son söz:

Ekonomi yasta, sanayici hasta.

Nejat Gümüş

13 Ağustos 2015, İstanbul