Yıllar önceydi… Zamandan emin değilim. Dışarı çıkmak istemediğim, tamamını evde geçirdiğim günlerin birinde odanın kasvetinden sıkılıp kapının önüne çıkmıştım sigara içmek için… Annem taburede oturmuş el işiyle uğraşıyordu. Yanına çöküp sigaramı yaktım. Ortalarına kadar neredeyse hiç konuşmadık. Uzun Samsun içiyordum o zamanlar, ismi gibi içimi de hayli uzun sürüyordu. Bir ara kafamı kaldırdım, çaprazımızdaki sokak çöplüğünde temiz yüzlü ve temiz kıyafetli bir teyzeyi çöp karıştırırken gördüm. Daha önce görmemiştim buralarda. Anneme gösterdim ve sordum “Kim bu teyze?” diye… “Haa…” dedi, “O mu? ……. Teyze” (Hatırlayamadım şimdi ismini…)

Arka sokağımızda, iki odalı kerpiç bir evde oturuyormuş torunlarıyla. Oğlu gelinini vurmuş iki yıl önce. Kadın mezara, adam hapse yollanmış. En büyüğü sekiz yaşında üç torunuyla bir başına kalakalmış teyze… Hiçbir geliri olmadığından, çocukların karnını doyurup evin ihtiyaçlarını karşılamak için sokaklarda kağıt ve teneke kutu toplayıp satmaya çalışıyormuş. Kola ya da bira içip attığımız teneke kutuların toplanıp satılabildiğini ilk o gün öğrendim. Merak ettim ne kadar kazandığını. Bir rakam söyledi. Aşağı yukarı o zamanlar içtiğim sigara parası kadar bir şey… Şimdiki beş lira civarında bir para… Kafamda otuzla çarptım, içim buruldu… Bu kadarcık parayla nasıl geçinilir? Bırakın başka her şeyi nasıl karın doyurulur? Üzüldüm epey… Sonra sigara bitti, eve girdim…

Sonra… Sonra hiçbir şey olmadı. Teyze ve torunları için hiçbir şey yapmadım, yapanı da duymadım. Süratle, muhtemelen aynı gün içinde unuttum zavallı hikayelerini. Birkaç hafta sonra Parliament içmeye başladım, olaydan tamamen bağımsız olarak.

Bu kadar… Bütün hikaye bu kadar… Özeti de şu: Alla aşkına bırakın büyük insanlık idealleri zımbırtılarını… Herkes herkesin bir sigara içimi kadar umurunda… Bir sigara içimi üzülüp, bir sigara içimi dertleniyor sonra sigaramızı söndürüp saçma sapan heveslerimizin peşine takılıp yanı başımızdaki insanların trajedilerini süratle unutuyoruz, hepsi bu…