Hangi tutku cikletten çıkmıştır ki! Oysa umut vardır, hülya vardır, düş vardır.

“Umut”tan “unut”a ne zaman geçer insan? Ya da kaç “unut”tan bir “umut” yaratmayı başarır? Ve sonunda kaç “umut” biterse, unutmak mümkün olur?…

Unutmaya çalışmak, en fazla gözlerimizi yorar. Unutamayız. Bir yalnızlığı eskiterek yeni bir hayata başlamaya çalışmak, kendimizle yarışmaktır. Başlayamazsak yeniliriz. Ama her şeyin sonu değil bu. Sadece kaybetmeyi öğreniriz.

Neyi, kimi kaybettiğimizi zaman bize gösterecektir. Belki doğru insanı yanlış sevdik, belki de yanlış bir insanı kalbimize koyduk ki aşkın en tehlikelisidir yanlış sevmek. Bir insanı yanlış sevince, yalnız sevmek zorunda kalıyoruz. Çünkü o bunu hissederse bizden gitmekle de kalmaz, bizi bize terk eder. Yanlış bir sevgide, doğru bir davranıştır bu. İlk başlarda anlayamaz, onun gidişine kızarız. Hatta öyle büyük bir yanlışlıkla sevmişizdir ki onu, zaman anlamamıza izin vermez, giderse kızmaya devam ederiz. Kendi kendimize sorular türetir, yine kendimizde cevaplarımızı aramaya devam ederiz.

“Acaba çok sevdiğim için mi gitti?”

“Bir gün o da beni özler mi?”

“Tekrar geri gelir mi?”

Alıştıralım kendimizi. Hepsinin cevabı HAYIR! Hepsinde vardır elbet bir hayır. Aslında yanlış seven birisi için kadere sığınmak da zor gelir. Çünkü içinde hep bir isyan, hep bir hayata karşı inatlaşma besler. Hatta bir süre sonra kalan doğrular da yanlış olmaya başlar. Sonu gelmez gitmelerin. Hiç başlamaz bitirmek istediklerimiz…

Peki, ya yanlış insanı doğru sevmişsek?

Doğru severken, kaybetmişsek? İşte o zaman geride kalan aşk olur ve geriye kalan ne varsa hepsi yaş olur. Başta hissetmeyiz terk edilmenin acısını, çünkü aşk hala sıcaktır. Sonradan sonraya anlarız ki, gidenin kalbinde bize karşı duyduğu aşk soğumuştur. İşte ondan sonra başlar gerçek acılar. Ne kalmışsa bizimle, kalabalık gelir. Geriye neyi bırakmışsa bizim elimize, hep yük olur. Vazgeçmek ister, terk etmeyi deneriz bir bir…

Mesela onu hatırlatan geceleri terk etmek isteriz…

Önce karanlıktan korkmayı öğreniriz. Çünkü ne kadar karanlıkta kalırsak o kadar hatırlarız. Gözlerimizi kapatır, uyumayı deneriz. Bu kez de gözlerimizi kapattığınızda onun yokluğu gelir gözlerimizin önüne ve tekrar gözkapaklarımızı karanlığa açarız. Ama ne yaparsak yapalım, tek kişi uyuyamayız. Hatırımız uyanık kalır, güzel günleri hatırlarız.

Kalbimiz, sekizde sekiz kusurludur.

Böyle bir durumda çaresizliğin yemeğini vermeyi, yalnızlığın altını değiştirmeyi unutmamak gerekir!..

Mesela, herkesi terk etmek isteriz…

Herkes onun gibi gelir. Kime baksak onun yüzü, kiminle yeni bir merhabaya başlasak, onun sesi. Ve yanımızdan kim geçse, onun kokusu.

Onu kaybettiğimiz şehri dolaşmaya çıktığımızda, bir an kalbimizi evde yastığa sarılmış halde unuttuğumuzu fark ederiz.

Çünkü onu kaybettiğimiz yer koca bir şehirken; kalbettiğimiz tek yer rüyalarımızdır…

Evet, belki unutamayacağız. Unutmak için çalıştıkça kendimizi karşımıza almayı öğreneceğiz. Biraz kendimizden, biraz da gidenden eksilterek yaşamaya devam edeceğiz. Onun eksikliğini hissetmemek için gereken neyse, onu yapacağız. Kopmayacağız hayattan, çünkü koparsak uçuruma düşeriz ve bir daha dönüşümüz olmaz. Umudunu yitirmiş bir benlik, bir daha asla yolunu bulamaz.

Hem artık, daha güçlüyüz. Çünkü aşkta kaybeden taraf değil, kaybedilen tarafızdır. Bir aşkta kaybedilen, her zaman kazanmayı bilendir. Ve aslında kaybetmekten korktuklarımız, kaybettiklerimizdir.

Böyle söyleriz, kendi kendimize. Kendi kendimize, çünkü bu koca şehirde yapayalnızızdır. Çünkü dağın dağa kavuştuğu ülkelere inat, insan insana kavuşmaz burada.

“Biliyorum, bu şehrin azalmış bir gururu var

Sokakları haydut, binaları çete, havası zanlı

Hangi köşeye gidip bir bulmaca sorsam

Cevabı belli:

Bize bu memleketten tavşan çıkmaz

Şapkamız yırtık!”

Saygılarımla.

Nejat Gümüş

4 Nisan 2015, İstanbul